Atletiektraining in tijden van Coronacrisis

‘Atletiektraining’ in tijden van Coronacrisis
… een run in het onbekende …

Terwijl iedereen met schrik uitkijkt naar het volgende nieuwsoverzicht, omdat ze daar met onwezenlijke cijfers en statistieken uitpakken, of beelden tonen vanuit Lombardije die op ons netvlies blijven kleven, durft ondergetekende het aan om het even te hebben over onze geliefde atletieksport, die mee klappen krijgt, net als de rest van ons dagelijks leven, door de weliswaar VOLSTREKT terechte maatregelen.

Tijdens de dag ben ik net als al mijn collega’s verpleegkundigen 500% bezig met de ‘directe strijd’ tegen die onzichtbare klote-vijand, en is er van enige ontspanning nauwelijks sprake. Daar houdt de geweldige ‘interne solidariteit’ ons op de been, en ook de golf van steun vanuit de bevolking doet echt goed. Nooit gedacht dat een nuchtere clown zoals ik daar zo gevoelig zou voor zijn, voor een … wit laken dat uit de ramen hangt te bengelen …

Maar eens ik de UZA-parking achter mij laat, begin ik net als iedereen terug te dromen van de alledaagse gewone dingen, die zo evident zijn dat we er nauwelijks bij nadenken …uw partner en kinderen een liefdevolle knuffel geven, je vrienden begroeten door ze eens stevig vast te grijpen, gewoon de hand schudden, stuk voor stuk zaken waar nu restricties op staan, en waardoor we nu pas ervaren hoe … ‘enorm belangrijk die zijn’ voor ons als mens, in relatie met ieder ander. We zijn maar ‘mens’ … dicht tussen de ‘andere mensen’ …
Er is dus niets mis mee dat we ‘hunkeren’ naar normale tijden, en normale tijden voor ons als atleten, trainers, bestuursleden, supporters en sympathisanten is … ‘samen trainen in het bos’, in groep ‘versnellingen afmalen op de piste’, de krachttraining opbouwen in de fitnesszaal, en vooral nagenieten, al dan niet met een lekker pintje in de hand, samen met de teamgenoten. Maar het is ook … zoon of dochterlief naar de training brengen, en meteen wat napraten met de mama’s en papa’s van de andere jeugdatleetjes, of u op zondag klaarstomen voor weer een ondersteunende supporter-sessie’ richting … iedereen die in een auberginetruitje passeert.
Het is ook … ‘verheugt reageren’ als ze bij onze HERA-vrienden alweer vanuit het niets met een ongeslepen spurtdiamant bij de cadetten uitpakken, of bij het zien van de wekelijks groter wordende jeugdarmada bij de collega’s in de Oranjestad Diest. Het is de blijheid en trots die ontstaat bij het aanschouwen van de aanhoudende stuwkracht van onze Beta-kern, alsook het besef dat onze Oost-Vlaamse vrienden van de YA-groep ons niveau mee optillen in de diverse categorieën, in het bijzonder bij die zo belangrijke groep cadetten, scholieren en juniors. Daar in die leeftijdscategorieën zitten immers de potentiële opvolgers van een Wesley De Kerpel, Cedric Van De Putte, Sietske Lenchant, Patrick Van Daele en Inge Bellemans, en wie weet zit er een volgende Katelijne Lijssens, Lien Andries of zelfs Nina Lauwaert tussen. Ook deze ‘voortrekkers van onze club’ zijn nu met handen en voeten gebonden aan de coronarichtlijnen, en net als bij de andere teamleden zorgt dit bij hen voor frustratie en vooral … onzekerheid en onduidelijkheid. En laat nu net dat de basis zijn van iedere sporter, zeker van een sporter op niveau … ‘DUIDELIJK, PLANMATIG WERKEN NAAR EEN VOOROPGESTELD DOEL OF WEDSTRIJD!’.
Vandaar mijn interesse naar de wijze hoe enkele van deze atleten daar momenteel mee omgaan.

Alvorens hen aan het woord te laten, toch nog één laatste ‘afspraak’ beste clubgenoten … We gaan dat ellendig coronavirus te lijf met een ander virus, namelijk het fameuze … ROBA-virus, dat als we de viroloog Marc Van Ranst mogen geloven, eerder endemisch aanwezig is in de Vlaamse regio Oost-Brabant, met hotspots in en rond Diest, de regio Wespelaar, en het mooie Betekomse platteland, alsook een kleine maar intense virale opstoot in het Oost-Vlaamse Berlare. Je wordt er totaal niet ziek van, wel integendeel, maar naar het schijnt … eens besmet, geraak je er nooit meer vanaf. Meestal doe je dit virus op rond je 6° à 7° levensjaar, met een abrupte terugval rond het 20° jaar, maar het aantal recidiven na de leeftijd van 40 neemt dan weer schrikwekkend toe.
Een voorkeur voor de ‘aubergine kleur’ is één van de meest doorslaggevende parameters in de diagnostiek, zonder dat de wetenschappers daar meteen een verklaring voor hebben. Qua symptomen vallen vooral de ‘goedlachsheid’ en groepscollegialiteit op, wat uitmondt in een samenhorigheid die de rest van sportief Vlaanderen ons benijdt. Tegen dat beresterke ROBA-virus is geen kruit opgewassen, ook niet dat ellendig coronavirus. Je zal het zien …!

Hoe het ondertussen met onze betere atleten gaat, want dat was de rode draad van dit artikel, laten we ze graag zelf uitleggen. Onze topper bij het hinkstapspringen Sietske Lenchant bijt de spits af.

Beste Sietske, hoe lukt het voor u?

Sietske: Helaas niet erg gemakkelijk. Vooral het niet hebben van een fitnesszaal en een piste maakt het moeilijk. Je moet je behelpen met hetgeen wat je hebt qua materiaal: lichte stang met wat kleinere schijven, een bank ,… maar eigenlijk niets ‘sport specifiek’ (horden, startblok, kogel, speren, …). Ook de faciliteiten zijn anders: een bos om in te trainen, een grasveld waar je nog op mag, …  Op deze manier is het nog relatief makkelijk om conditie te behouden (loopjes doen kan je overal). Maar om lactisch en alactische capaciteit/power te trainen (bv. Kortere of langere sprint) is het veel moeilijker. Snelheid gaat aanzienlijk achteruit. Ook omdat je niet met spikes kan trainen of dergelijke. Voor mijn kracht te onderhouden heb ik nu online heel wat materiaal aangekocht (barre, gewichten, haltersteunen, …) omdat je anders al je kracht kwijtgeraakt. Squatten met 120 kg zoals voorheen gaat nu eenmaal niet zonder materiaal … en kracht behouden is dan ook moeilijk als je niet aan maximale kracht kan doen.

Sietske, hoe organiseert u zich … met zicht op de start van het zomerseizoen?

Sietske: Goh, om heel eerlijk te zijn? Je kan je niet echt organiseren. Maatregelen worden steeds aangepast/verlengd/… Nu zitten we in quarantaine tot en met de Paasvakantie, maar de kans dat dit nog verlengd wordt, acht ik ook groot. Als dit het geval is (en we tot half mei/eind mei in deze situatie zitten), dan valt het outdoor seizoen al bijna in duigen aangezien de belangrijkste wedstrijden april/mei/juni gepland staan. Je kan nog wel iets of wat terug proberen opbouwen hierna maar dan is het al gauw voor augustus/september en daar zijn niet echt veel wedstrijden meer. In dat geval weet ik niet of er een echt ‘zomerseizoen’ zal zijn. Moesten we vanaf half april terug deftig kunnen trainen en de wedstrijden gaan door, is de vraag nog maar of het slim is om deze al aan te vatten (zeker in functie van een meerkamp waar je je zeker niet op kan voorbereiden…).
Het is zo dat elke atleet een jaarplan voor zich heeft en via verschillende delen (macro- en microcycli) probeert te werken naar een bepaald doel. Voor ons was dit het BK-meerkamp half mei. Het specifieker deel, en dus het technischer deel, moest net voor de quarantaine beginnen. Van algemene sprongen naar gerichte sprongen hoog en ver. Algemene worpen gingen over naar speerworpen of stoten vanuit stand of aanglij met kogel etc… Aangezien dit nu héél moeilijk is val je terug op een basispatroon (zoals begin van de opbouw). Dit is absoluut niet voordelig voor wat dus komen gaat…
Conclusie: training is zeer moeilijk zonder de juiste accommodatie en het juiste materiaal. Jaarplan wordt overhoopgegooid en door de (misschien nog wijzigende) maatregelen niet te voorspellen voor wat komen gaat. Wedstrijden of niet en geraken we klaar of niet? Dat is de vraag…
Ik kan alleen maar meegeven dat het belangrijk is voor iedereen om vooral ‘bezig te blijven’ onder welke vorm dan ook: duurloop, intervaltraining, sprongen, alternatieve krachttraining, … Sporten is gezond, ook in deze tijd! Daaraan is het ‘atletiekgebeuren’ natuurlijk ondergeschikt. En laten we hopen dat deze situatie snel voorbij gaat en dat iedereen gezond blijft!

Ook ons snelle duo Inge Bellemans (hoge horden) en Lien Andries (finaliste 100m spurt BK), kregen dezelfde vragen …

Hoe lukt het trainen in deze bizarre coronatijd met al z’n beperkingen?

Inge: Het is nog steeds een beetje zoeken naar routine, maar ondertussen hebben we de trainingen goed kunnen vertalen naar een alternatief. Daarbij probeer ik goed naar mijn lichaam te luisteren en neem ik een extra dagje rust indien nodig. Ik denk dat het belangrijk is dat we de trainingen in perspectief kunnen zien en dat we de situatie als atleet leren relativeren. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we niet naar oplossingen kunnen zoeken en kunnen bijleren van dit alles.

Lien: Ik sluit mij voor een groot stuk van de antwoorden aan bij die van Inge. Het trainen lukt bij mij ook vrij goed, mits wat creativiteit. Net voor de corona-lock down werd ingezet, kreeg ik wat last van mijn achillespees. Ik ben daarom nu alternatief aan het trainen op de elliptigo van mijn papa. Zo ga ik 3x per week naar de Demerdijk om daar mijn alternatieve trainingen, die ik van Rudi kreeg, af te werken. Maar met die wind die er de laatste week is, is dat niet altijd een pretje om met een elliptigo op de Demerdijk te trainen (maar met meewind is het zalig : D). Voor de techniek- en powertrainingen, heb ik contact opgenomen met Paul (VDBergh) om te vragen dat ik op de club wat materiaal mocht gaan halen. Het werd er toch niet gebruikt nu, dus heb ik mijn slag geslagen. Wat losse gewichten, medecine ballen, matjes, hordes groot en klein, ...  Nu kan ik dus wel mits kleine creativiteit mijn trainingen goed afwerken.

Hoe lukt het voor jullie? Hoe organiseren jullie zich … met zicht op de start van het zomerseizoen?

Inge: Het grote geluk dat we hebben is dat er, na het indoorseizoen, net een nieuw trainingsblok is gestart ter voorbereiding van de zomer. De trainingen zijn dus te doen in een bos (bergtraining) of bvb. langs de Demer. Techniek en horden is moeilijker om te trainen op dit moment, maar daar is communicatie met de trainers dan weer heel belangrijk. Samen zoeken we naar nieuwe oefeningen en passen we looptrainingen aan. Op vlak van krachttraining is het vooral creatief zijn met materiaal, zoals stenen, flessen en andere dingen die we in huis hebben.
Persoonlijk vind ik het ‘alleen moeten trainen’ het moeilijkste aan de situatie. Alleen afzien is veel zwaarder dan wanneer er bv. een Lien Andries naast je loopt om je te 'pushen'. Samen kan je net dat tikkeltje meer. Gelukkig horen we elkaar veel via sociale media en zo blijven we wel gemotiveerd, maar makkelijk is het niet.

Lien: Maar net zoals Inge zegt is alleen trainen ook maar alleen. Ik train sowieso gedurende de week vaker alleen als de anderen omdat ik door het werk niet in de mogelijkheid ben om elke dag naar Leuven te gaan om te trainen maar toch alles alleen doen is niet evident. Daarom probeer ik mijn trainingen meteen 's ochtends te doen zodat ik het later in de dag niet kan uitstellen. Hopelijk is deze periode dus snel voorbij en kunnen we terug samen trainen!

Ook voor onze trainers is het aanpassen geblazen, samen met hun atleten, zeker de ‘betere’ atleten.

Dirk Van Kerckhoven: Voorlopig zit er niks anders op als aan de basis te werken met de atleten. Het specifieke is momenteel niet aan de orde, omdat het niet duidelijk is wanneer er nog wedstrijden kunnen gelopen worden. De atleten krijgen allemaal een persoonlijk trainingsschema en dat kunnen ze alléén of met … maximum 2 afwerken. Gelukkig mogen we nog in de bossen gaan lopen, en voorlopig primeert de gezondheid van iederéén en de wedstrijden zijn nu even bijzaak geworden.

Dirks woorden worden bevestigd door één van z’n atleten, de onverslijtbare Patrick Van Daele

Patrick: Zoals Dirk zegt, werk ik momenteel vooral aan de basisconditie en stabilisatieoefeningen. Zware trainingen zijn nu niet van toepassing, maar met regelmatig wat versnellingen en fartlek hou ik me klaar om te starten aan het zomerseizoen.

Helemaal bijzonder is natuurlijk het verhaal van onze absolute topper, Nina Lauwaert, wiens seizoensplanning helemaal gericht was op een eerste voorjaarspiek, met het afwerken van een schitterende voorjaarsmarathon, en het wereldkampioenschap halve marathon op 29 maart, in het Poolse Gdynia. De keuze om deze winter geen crossen te lopen stond volledig in het teken van deze belangrijke maand maart.
Hoe snel het de voorbije weken is gelopen bewijst haar schrijven aan mij van … 2 maart (dus amper 21 dagen geleden dus!) toen ze nog meldde …  Beste Rudy, alles gaat prima momenteel. Ben in december en januari flink ziek geweest en dat heeft me daarna wel wat tijd gekost om terug wat conditie op te bouwen. Maar ik kijk vol vertrouwen uit naar mijn WK-optreden in Polen, over een kleine 4 weken al.

Alleen zijn we in snel tempo terechtgekomen in een totaal andere wereld, en ook in St-Niklaas, de thuishaven van Nina, zijn de nationale restricties even onverbiddelijk. Dag na dag zag ze haar strikte voorjaarsplanning meer en meer verdwijnen … als sneeuw voor de zon.

Nina: De dingen die vorige week of enkele dagen geleden nog irreëel leken, zijn ondertussen werkelijkheid geworden. De conditie was en is goed, maar de doelen zijn abrupt weggevallen, en dienen bijgesteld (… niet echt naar ‘wat kan nog wel’, want dat zijn vraagtekens, maar eerder naar wat lukt zeker al niet meer, want dat is … ‘realiteit’). We hebben de opbouw naar een marathon afgebroken en zijn nu eerder wat basis aan het trainen met enkele prikkels. Want er gaat geen enkele voorjaarsmarathon meer doorgaan. Dus indien de Spelen zouden doorgaan, dan zal ik me moeten neerleggen bij … ‘geen selectie’. Deze week is m'n zoontje bij me, wat het niet makkelijk maakt. Het huishouden, werken van thuis uit, trainen, genoeg rusten, lesgeven aan hem en hem bezighouden. Alles in m’n eentje. Niet altijd eenvoudig, om niet even een pauze te kunnen nemen, een babbeltje, de zorg voor hem even af te wisselen. Maar ik doe m'n best. Aangezien de pistes en fitnesscentra in de buurt afgesloten zijn, en je je niet mag verplaatsen met de auto voor een training, is het nu improviseren en alle trainingen hier op straat uitvoeren. Atleten die beschouwd worden als elite of die al geselecteerd zijn voor de Spelen krijgen wel toegang tot accommodatie. Maar die grens is heel vaag, want ja ik heb wel nog een EK en WK gepland staan verderop het jaar. Is dat dan niet belangrijk genoeg, om daar nu al goed voor te kunnen trainen…?
En ja al het bovenstaande is vanuit het perspectief als atleet. Ik besef zeer goed dat dit allemaal relatief is, dat er in de wereld nu dingen gebeuren die zo groots en bedreigend zijn dat topsport waarachtig relatief is. Er zullen mensen in onze omgeving ziek worden, misschien zelfs sterven. Dus ja als mens, beangstigt mij dit ook allemaal en maak ik me best wel zorgen. Vooral de eerste dagen heel wat nachtmerries gehad over alles. Nu m'n zoontje er is, is dit gebeterd. Door er voor hem te moeten zijn, positief te blijven, leuke dingen te doen en de dagen voor hem zo aangenaam en gestructureerd mogelijk houden. Ik weet dat er heel wat mensen vinden dat (top)sporters nu egoïstisch zijn en enkel naar zichzelf kijken. Maar we moeten blijven hopen, en blijven plannen maken, vooruitkijken, vandaar dat ik het toch belangrijk vind, om doelen te leggen en naar dingen toe te werken. Niet alleen sporters, maar iedereen. Door vooruit te kijken, ons aan te passen en ons er niet gewoon bij neer te leggen, komen we vooruit. Anders kunnen we beter massaal in onze zetel of bed kruipen en al onze gehamsterde pasta en wc-papier opeten. Ik zie trouwens heel wat mooie dingen ontstaan, mensen die actie ondernemen en anderen steunen. Maar anderzijds is er ook onverdraagzaamheid en egoïsme (al het hamsteren, ,..), vandaar dat ik ook iedereen wil oproepen om verdraagzaam te zijn, iedereen moet elkaar nu echt steunen….

Mooie, eerlijke en vooral wijze woorden van onze vrouwelijke top-fondloopster, die net als de andere Roba’s die aan het woord waren, meer vraagtekens dan duidelijkheden voor de voeten krijgen geworpen. Eén zaak is zeker … we gaan hier met z’n allen uit geraken, thuis, op het werk en ook in onze geliefde club. Het … ROBA-virus zal zegevieren!

rudy