Lien Andries

Lien 5

Lien Andries … clubgenote in hart en nieren …

Je kon het reeds lezen in het verslag van de zaterdagmeeting te Diest … onze Lien Andries hangt de spikes definitief aan de haak
Zondermeer spijtig nieuws, ontegensprekelijk, maar Lien was al die jaren zo waardevol voor onze club, dat we dat met veel respect dienen te accepteren, en haar alle goeds toe te wensen in alles wat ze in de toekomst op haar weg zal tegenkomen. En laat ons meteen optimistisch en blij zijn, want iedereen die Lien een beetje kent weet dat … ROBA nog op die te bewandelen weg zal liggen. In haar laatste schrijven aan mij lichtte ze trouwens al een tipje van de sluier door te eindigen met …’Ze gaan mij daar zeker nog zien op wedstrijden als toeschouwer of misschien binnenkort zelfs … als trainer, we zullen wel zien!'
Dus lieve Lien, laat die spikes maar hangen aan dat haakje, maar houdt de trainingsoutfit en de loopschoenen toch nog maar binnen handbereik, want loopstijloefeningen presenteren aan een bende jonge enthousiastelingen doet u natuurlijk niet in een nauw zittend maatpakje hé …

Lien begon met atletiek in 1999, dus het laatste zelfstandige jaar van de club BETA, mede via haar papa Harry, die toen één van de vele afstandlopers was in Betekom, en die zich nadien voor ons zeer verdienstelijk zou maken door zich op te werken tot scheidsrechter, net als moeder Christel trouwens. Als klein meisje doorliep Lien alle jeugdreeksen, waar mensen als een Lieve en Veerle Smets, alsook Alain Moreau haar de liefde en vooral het plezier voor het atletiekgebeuren probeerden over te brengen, en afgaande op het vervolg van dat verhaal, zijn ze daar bijzonder goed in geslaagd. Eens miniem kwam Paul Van De Bergh in haar bestaan, om zoals ze zelf aangeeft … ‘om er nooit meer uit te verdwijnen’. ‘Doorheen heel mijn atletiekcarrière is Paul er altijd geweest voor mij’ … en dat zijn niet mijn woorden, maar die van Lien zelf. Ja, daar kan ik niet veel meer aan toevoegen natuurlijk…
Hij was het die, eens ze cadet was, haar naar polstoktrainster Liesbeth van Rooy doorverwees, en die op haar beurt in de daaropvolgende winter meteen met turntrainingen voor polsstok van start ging. Diezelfde zomer zette ze dan ook haar eerste sprongen, daar tijdens trainingen op de polsstokmat van Booischot.

Lien 1
Kleine Lientje….

Na enkele jaren, stapte ze over naar Theo Jaspers, waar ze de smaak van polsstok echt te pakken kreeg, en ook voor het eerst die magische 3m grens overschreed. Finaal ging ze aankloppen bij Steven Taeleman (de huidige polsstoktrainer van Ben Broeders, die stilaan maar zeker aansluiting krijgt bij de wereldtop), en bij hem behaalde ze een aantal schitterende podiumplaatsen op de Belgische kampioenschappen: zilver in 2012 en 2013 op het BK jun/Bel, en brons in 2015 BK beloften. Haar persoonlijk record bracht ze die periode op 3m65.

Lien 2
Al in volle glorie …

Lien 3

Maar ondertussen wist iedereen dat Lien niet alleen springkracht had, maar ook over een fraaie portie aangeboren snelheid beschikte, en ook die kwaliteit liet ze natuurlijk niet onaangeroerd. De verdienste van Paul is dat hij altijd atleten helpt bij het ‘onderdak vinden’ bij de juiste mensen. Toen Lien samen met haar nicht Liesbeth Andries en het veelzijdige duo Sietske Lenchant en Marjolein Lindemans in 2010 iedereen het nakijken gaf op de 4x100m bij het Belgische kampioenschap estafetten kreeg ze vanuit Betekom het trainersduo Marlon Gevaert en Rudi Diels aangereikt, die al jaren in Leuven onze snelle Roba’s onder hun vleugels hadden, en nog steeds hebben trouwens. En die samenwerking bleef natuurlijk niet zonder resultaat. Binnen Vlaams-Brabant was er werkelijk geen kruit opgewassen tegen het overwicht van onze snelste Roba-girl, en dat zowel op de 100 als 200m. Maar liefst 7x mocht ze het dubbele schildje gaan ophalen. Maar ook op nationaal niveau flirtte ze steeds met het binnentreden van de top-10 à top-15 en dat ondanks de blessurelast, die naast die provinciale titels een quasi 2° zekerheid was die jaarlijks terugkeerde.  

Lien 4

Lien 5

Ondergetekende was een groot deel van die periode niet meer actief binnen de club, en heeft Lien als volwassen atlete pas echt voor het eerst in haar spurtbiotoop leren kennen tijdens de interclubmanche voor dames, georganiseerd in Betekom zelf (vandaar mijn aanwezigheid), toen gans dat vrouwenteam bijzonder geprikkeld was om met die verdomde degradatie van het jaar voordien voor eigen volk ‘effen weg te werken’, via een collectieve knalprestatie. En onze dames slaagden in hun opzet, op basis van een homogeen stabiel opgestelde ploeg, die door het vuur gingen voor mekaar, en met hier en daar enkele sterke puntenpakkers, waaronder onze snelle dame Lien natuurlijk. Voor haar was dit één van de topmomenten binnen haar sportieve herinnering, vooral omdat ze daar zoals ze het zelf aangeeft mooi aanvoelde wat voor ‘hechte club’ Roba wel is. Ook bij ondergetekende was het een triggermoment, een pril begin van terug weer eens langslopen op de trainingen en het meepikken van nu en dan een wedstrijd als toeschouwer/supporter.  
Lien is duidelijk een teamspeler, een dame waarop de trainers beroep konden doen zo nodig, en die de nabijheid van clubvriendinnen ook hard wist te waarderen. Niet voor niets stonden aflossingswedstrijden altijd meteen bovenaan op haar sportieve agenda, dat ‘samen’ iets realiseren was een extra parameter voor haar om er volop voor te gaan. En zeer vaak lukte dat perfect.

Lien 6

Sinds we AL onze clubatleten weten te ‘ondersteunen’, te ‘waarderen’ via onze wedstrijdverslagen op de Roba-website werd ze natuurlijk nog iets scherper in het oog gehouden. Daarbij viel haar ‘weerbaarheid’ op, het blijven knokken tegen die verdomde blessurelast, die er voor zorgde dat ze quasi nooit eens een zomercampagne lang zorgeloos door de trainingsopbouw kon fladderen, meer zelfs, het was vrijwel steeds een race tegen de klok om er net op tijd te staan. Ook vorig jaar was dat weer het geval, maar haar conditiepiek kwam exact op het juiste moment, tijdens het Belgische kampioenschap 2019 in het Koning Boudewijnstadion. Al de opgekropte energie duwde ze in haar startblokken, wat resulteerde in een persoonlijke besttijd van 11”92, en natuurlijk een plaats in de finale de dag nadien waar ze schitterend 6° werd. Zelden een volwassen atlete zo oprecht blij gezien als Lien daar, in dat weekend van 31 augustus en 1 september 2019. Gelukkig was er toen nog geen sprake van de 1,5m-maatschappij, want daar had ze zich ongetwijfeld niet aan gehouden, zo content was ze.
Graag had ze deze zomer er als afscheid nog een ‘bevestiging’ willen aanbreien, en met een PR-tijd van 24”83 (op de 200m) tijdens de voorbije winter leek ze daar aardig in te lukken. Maar wederom sputterde het lichaam tegen, en zoals reeds eerder gemeld in het vorige verslag, betekende de corona-ellende de definitieve doodsteek van haar laatste sportieve droom. Vandaar dat ze voorbije weekend, uitgerekend de dag voor onze 20 jaar ROBA-meeting symbolisch het stokje definitief heeft overgedragen op de aankomende jeugd. En misschien moeten die jongeren maar even de laatste woorden van Lien onthouden, zodat ze haar er vroeg of laat kunnen op aanspreken. Ik herhaal ze met veel plezier, en een vleugje opportunisme …

Ik kijk met veel trots terug op mijn atletiekcarrière, maar zeg de atletiek zeker nog niet vaarwel. Ze gaan mij daar zeker nog zien op wedstrijden als toeschouwer of misschien binnenkort als trainer, we zullen zien … Groetjes Lien
Iets om te onthouden …

Lien 7
Haar laatste wedstrijd … vorige week in Diest …


HET GAAT JE GOED, BESTE LIEN!

Rudy

 

Lien 8
(en nu tijd om de atletiek eens van de andere zijde te bekijken, beste Lientje …)