Verslag marathon Valencia

6/12/2020 - Marathon in Valencia

Nog geen ticket richting Tokio voor onze Nina ….

De fameuze marathon van Valencia stond al maandenlang rood aangestipt in haar agenda, want daar zou ze een finale gooi doen naar het behalen van de voorziene limiet, om zich zodoende te verzekeren van een ticket richting de Olympische Spelen van Tokio. Dankzij haar ‘top tien prestatie’, behaald tijdens de marathon van Berlijn (2019), had Nina al één van de internationale eisen op zak, die recht geven op een deelname aan de Spelen. Maar dan moest ze die vrijbrief nog wel bevestigen met een 2° parameter, zijnde een duik onder 2u30’15, wat betekende dat ze hier een persoonlijk record (staat op 2’30”22) uit haar mouwen moest schudden. Kortom, zo en zo een pittige opdracht.

Samen met coach Bart Raes was de voorbereiding tot in de puntjes uitgewerkt, en ook haar schitterend optreden in Polen had voor een extra vertrouwensinjectie gezorgd. Maar een marathon lopen gaat verder dan een vlekkeloze voorbereiding, dat is meer dan in welke atletiekdiscipline ook rekenen en hopen op ‘perfecte’ wedstrijdomstandigheden, zoals temperatuur, wind, vlak circuit, en concurrentie waaraan je zich kan spiegelen. ‘Haaswerk’ is van alle tijden geweest op deze afstand.

Op de keper beschouwd is zo’n lange afstand lopen voor een groot deel een ‘metabool proces’, een voortdurend bezig zijn met het netjes onder controle houden van het energieaandeel vanuit onze vetten en koolhydraten, en vooral de ‘verschuiving’ ervan zo lang mogelijk te beheersen. Een egaal opgelegd tempo aanhouden, zonder al te veel horten en stoten, is in die context van cruciaal belang. Dat is nu net de rol van ‘hazen’ in zo’n wedstrijd, die u een gevoelsmatige ‘zekerheid’ geven qua tijd, en waarachter je zich enigszins kan wegsteken als de wind zich als spelbreker begint te gedragen.

Als we het wedstrijdverhaal achteraf van Nina analyseren bleek het net op die zaken te zijn misgelopen. Er stond een pittige wind, en dan weet je dat u op zulke stadsparcours lange stroken hebt met wind op kop, en dan weer kilometers met wind in de rug, wat ook weer het ‘egale tempowerk’ niet ten goede komt. Op zich nog geen probleem, zolang je maar veilig beschut zit in een groepje evenwaardige concurrenten, met een haas op kop, die alles in veilige en vooral tempostrakke banen leidt. Alleen haar ‘voorziene groep’ van 3’37”/km was onbestaande, achteraf bleek dat de ‘paceteams’ een uur voor de start nog waren gewijzigd, en zelfs deels waren weggevallen.

Na een (te?) snelle eerste kilometer zat Nina dus meteen veel te snel alleen, en of dat nog niet genoeg was kwam vanaf de 3° kilometer de wind pal in het gezicht, en dat volle 5km lang. Op zulk moment kan je alleen maar hopen op steun van hogerhand, maar wat dat betreft was dit een bijzonder slechte timing. De heilige die op 6 december kan aangesproken worden, zeker door iemand woonachtig in Sint Niklaas, woont weliswaar gans het jaar in Spanje, maar uitgerekend die dag was hij actief in het Waaslands shoppingcenter, op enkele kilometers van Nina haar thuishaven… Dit had coach Bart dus duidelijk niet ingepland in het schema, maar dit is ook het enige dat hij zichzelf kan en mag verwijten…
Vanuit die hemelse hulplijn viel finaal niets te rapen, en dus zat er niets anders op om het tempo iets te remmen, om haarzelf niet naar de verdoemenis te lopen. Eens het draaipunt gepasseerd, en de wind dus in de rug zat, kon Nina het ritme weer opdrijven, in zoverre zelfs dat ze halverwege koers terug perfect op schema zat. ‘Op km 25 zat ik echt volledig op schema van 2u30’ zei ze achteraf, en dan was het een kwestie van aan 3’32”/km te blijven ronddraaien.

Alleen weet iedere ervaren marathonatleet, en Nina is er zo eentje, dat dan de koers pas echt begint, omdat na 30km stilaan maar zeker die fameuze ‘metabole realiteit’ komt bovendrijven. Het energieverbruik is immers recht evenredig met het gewicht van de atleet (geen probleem bij Nina) alsook de afstand; en die laatste ligt nu eenmaal vast op … 42km195m.
En net op dat ogenblik kreeg ze terug een lange strook met tegenwind voor de voeten geworpen, en dat heel alleen moeten trotseren is geen eenvoudig verhaal. Wederom moest het tempo omlaag, want van schuilen achter een haas was geen sprake, en als de reservevoorraad aan koolhydraten (uit lever, spier en finaal uit bloed) begint te slinken, en de nood aan vetverbranding toeneemt (levert minder energie op) dreigt de beruchte man met de hamer naast u mee te lopen, in plaats van een vooraf geplande haas-atleet.      
Op een bepaald ogenblik werd Nina zelfs ingehaald door zo’n haas-atleet, die eigenlijk een beetje doelloos op zoek was naar een nuttig tempo voor mede-atleten. Maar op dat moment was door al dat ‘alleen lopen’ en het beukwerk tegen de wind in, het onomkeerbare sloopwerk al ingezet. ‘De benen weigerde samenwerking, want de tank liep leeg’ was Nina’s nuchtere vaststelling achteraf. En op het einde, toen de wind weer in de rug zat, was er van versnellen al helemaal geen sprake meer. Op 9 km van de finish, voelde ze zich heel slap, elke stap leek het alsof ze ging flauwvallen.
Op zulk moment besef je dat het voorbij is. Dat je aangewezen bent op uitlopen, in een tempo dat het lichaam net nog aankan. Opgeven staat niet in het woordenboek van onze topatlete, ze wou hoe dan ook de meet passeren, al was het alleen maar om al die uren voorbereiding en de zovele opofferingen te rechtvaardigen... De klok stopte op 2u34’45”, toen ze als 29° dame teleurgesteld over de meet liep, met een hoofd vol ‘hoe kan dit-vragen’.

Nogmaals, voor een knalprestatie op zulk een lange afstand moet elk detail op punt staan (denken we maar aan haar optreden in Polen recent), en zoals u kon lezen was dat hier in het Spaanse Valencia niet het geval voor Nina.  
Gelukkig is Nina sterk en ‘mans’ genoeg om zich hier overheen te hijsen.  
Bij haar eerste terugblik op dit Spaans avontuur had ze het al meteen over ‘nieuwe plannen’ maken richting voorjaar. ‘Deze mentale strijd tegen mezelf heeft me nog een portie sterker gemaakt’ zei ze, vooral omdat ze samen met Bart goed genoeg weet dat die gevraagde chrono een meer dan haalbare kaart is. Kortom, we zijn hiermee duidelijk nog niet aan het eind van deze story.

Samen met al de andere ROBA’s kijkt Nina dus uit naar 2021, het jaar waarin we stilaan met z’n allen … hopelijk snel … weer naar het ‘oude normaal’ kunnen opklimmen. Een jaar waarin we terug mogen gaan supporteren en mooie verslagen maken van ALLE Roba’s, van jong tot oud, en dat meteen vanuit de eerste hand.

Een ‘rustig’ maar daarom niet minder gezellig kerstfeest toegewenst, alsook een GEZOND, GELUKKIG en SPORTIEF HOOGSTAAND nieuwjaar!

Rudy / Raymond.