Verslag veldloop Kortenberg
21/11/2022 - Veldloop Kortenberg
6 ROBA-zeges in het bosdomein van de Prins de Merode …
Voor sommigen is dit de ultieme droomcross, voor anderen eerder een verplichte opdracht, waar ze met knikkende knieën aan beginnen, denkende aan de pittige dubbele helling in iedere grote ronde, alsook de vrijwel jaarlijks terugkerende modderstroken langsheen het beekdal, richting de aankomst. Eén zaak is zeker, hier winnen alleen karakteratleten, die niet alleen fysiek kunnen ‘diep gaan’ waar het moet, maar vooral over het vermogen beschikken hun looppas-lengte constant aan te passen aan de wisselende omstandigheden. Sommige atleten hebben zich dit coördinerend vermogen perfect eigen gemaakt, andere hebben dat iets minder in huis, en betalen dit cash op een parcours zoals dit.
Onze aanwezige supporters hadden geen tijd om zich in alle rust in stelling te brengen, want reeds in de eerste officiële wedstrijd van de dag, die van de 1° jaars pupillen meisjes, was het al meteen prijs. Daarvoor zorgde onze bijzonder fraai lopende Lenthe Nijs (zie foto’s), die op de cross van
Mechelen nog veel te snel van stapel liep in de aanvangsfase, waardoor ze de finishlijn zelf niet haalde, maar daar duidelijk lessen had uitgetrokken. Nu passeerde dit talentrijke DAK-meisje na
1 kleine ronde in 6° stelling, en had dus nu wel reserves om vervolgens keihard toe te slaan in de 2° ronde, en de 27 concurrenten zonder pardon het nakijken te geven. De korte tactische briefing van jeugdtrainer Koen (kern Diest) was dus geen maat voor niets! Op positie 8 en 9 hadden we nog 2 andere ‘kanjers’ rondlopen, zijnde Eva Maes en Emily Vansweevelt, die net als Anna Bruck (10° op 24 bij de 2° jaars) kunnen terugblikken op een meer dan geslaagd optreden. Als Anna ietsjes ‘rustiger’ blijft in het eerste wedstrijdgedeelte (passeerde halverwege als 4°) en haar … lange broek enkel meebrengt voor het in- en uitlopen, gaat ze in Wespelaar nog een extra sprong voorwaarts maken. Sorry dat we er blijven over zeuren, maar ze waren weer niet te tellen, al die lange broek-uitrustingen bij atleetjes van werkelijk ALLE clubs, dus heus niet wij alleen …
Vandaar nog eens een oproep aan de ouders … ‘een lange broek is als een mondmasker’ … alleen gebruiken als het werkelijk zinvol is, zijnde mondmasker bij onmogelijkheid tot afstand houden (buiten) en bij alle binnen-gebeuren, en de lange broek aub alleen bij … strenge vorst. Vooral een muts en handschoenen zijn dan zeer relevant, want onze hoofdhuid is zeer sterk doorbloed, en dus duidelijk meer onderhevig aan warmteverlies.
Terug naar het wedstrijdgebeuren, waar onze jongens eveneens puik werk afleverden. Denken we maar aan de 6° eindplaats van 1° jaars Lasse Peeters, of de 11° stek van Kobe Heylen (sterke finish). In datzelfde 37 koppige peloton leverden ook Benne Cools (18°), Vic Schuyten (22°), Robbe Ghysen (26°) en Rik Claesens (33°) een bijzonder fraaie sportieve interne strijd af. Die luxe kende Sander Ceulemans (31°) spijtig genoeg niet, want hij was onze enige vertegenwoordiger bij de 2° jaars, en moest de klus dus in z’n eentje klaren, wat hij trouwens met bravoure deed.
‘De atleetjes die deelnemen zijn voor ons allemaal kanjers’ zegt jeugdtrainer Jo altijd, en bij de miniemen kregen onze ROBA-volgers dus … ‘21 kanjers‘ voor de voeten geworpen. De 4 eerste jaars jongens, zijnde Mathieu Maes (12°), Liam Willems (15°), Tobias Vansauvelt (26°) en Thijs Van Haute (34°) wisten die overduidelijk verdiende aanmoedigingen zeker te appreciëren, en ook het 1 jaar oudere trio Robbe Van Damme, Kasper Rijnders en Kwinten Dufresne werden werkelijk ‘vooruit geroepen’ door de aubergine-supporters. Robbe liep een dijk van een wedstrijd, met een schitterende 9° plaats als beloning. Hij is zo’n atleet (sterk, haast spontaan wisselend pasvermogen, …) die op deze ondergrond en hoogteverschillen het hoogste rendement haalt. Ook Kasper (mooi 11°) en Kwinten (17°) wisten het beste uit zichzelf te halen.
Datzelfde kan en mag gezegd worden van hun vrouwelijke leeftijdsgenoten, waar ons kwartet Kato Vanstechelman, Hanne Smit, Noor Latinis en Babette Swannet bij het ingaan van de heuvelende middenronde nog integraal mee in de kopgroep zat, en die schitterende uitgangspositie zouden verdedigen tot het bittere einde. Kato liep knap als 3° over de meet, en we zagen meteen dat vuistje, als persoonlijk teken van … ‘opdracht volbracht’. Pal daarachter liep Hanne als 4° binnen, en zij was voor ondergetekende de absolute verrassing van de namiddag. Hanne kennen we immers als een jong veelzijdig meisje die we zowel indoor als op de piste voortdurend bezig zien op quasi al de korte afstanden met of zonder horden, alsook vrijwel al de kampnummers (in haar nopjes aan de hoogspringstand), maar dat ze hier, op dit loodzware circuit, dit uit haar mouwen zou schudden, … neen, dat had gelegenheidsverslaggever vooraf niet ingecalculeerd. We zijn meteen weer een portie ‘inzicht’ rijker … Minder verrassend was de uitstekende 5° en 8° eindpositie van respectievelijk Noor en Babette, want dat zij heel wat in hun mars hebben weten we al langer dan vandaag.
Toppunt van de namiddag was alweer het optreden van onze 1° jaars miniemen meisjes, niet alleen qua kwaliteit, maar ook kwantitatief, als team. Van de 24 atleten droegen er maar liefst 10 onze clubkleuren, en dan is het natuurlijk kermis voor de Roba-volgers. Vraag het maar aan Emma Eeckhout (22°), Elise Minnart (20°) Lize Ghysen (19°) en Charlie De Clippel (18°), die hun mooie inzet beloond zagen met vele aanmoedigingen, iets waar ook Gitte Dufresne (prima 15°) en Eline Dewinter (puik 12°) konden van profiteren, en zodoende bleven vechten tot aan de meet. Aan de startlijn was de spanning te snijden bij al die dames, waaronder ook onze Noa D’hollander, die stiekem keek waar ons trio Fien Peeters, Lora Vanhenternryck en Joke Tytgat gingen postvatten.
Eens het startschot was gegeven muisden deze 3 dames er echter meteen vandoor, als door een wesp gestoken … ik kan het echt niet beter verwoorden… Het leek wel alsof ze apart waren gestart, zo snel waren ze buiten schot voor de rest van het deelnemersveld. Noa, die hier een uitstekende koers afwerkte, met een fameuze 5° stek als beloning, zag hun pas terug toen ze al op het ereschavotje stonden te pronken (zie foto verderop…). Joke sleurde gans de koers door, om het haar 2 Beta-vriendinnen moeilijk te maken, maar zij gaven geen duimbreed toe. Pas naar het einde toe moest Fien als eerste een kloofje toestaan, maar het was Lora die in het laatste kwart van de koers het commando overnam, en met haar ‘speelse tred’ (= lees … ‘coördinerend vermogen’ … hier een superwapen op dit terrein) langsheen de slijkstroken paradeerde, richting finishlijn. Om hun ‘overwicht’ te illustreren, de nummer 4 liep … 31 seconden na Fien binnen …
We waren nog maar juist bekomen van dit machtsvertoon of onze cadetten zorgden voor nog een extra lading supportersvreugde. Wanneer Lars Peeters aan de start staat bij de jongens, weet ondertussen iedere doorwinterde ROBA-volger dat het niet het juiste moment is om naar de dranktent af te zakken, en die wetmatigheid werd hier alweer netjes bevestigd. Zonder verpinken nam hij het 31 koppen tellende deelnemersveld op sleeptouw, en al na enkele honderden meters stond de deur langs achter al wagewijd open. Quiten De Smet van Hulshout, klassebak Vandenplas van DCLA en de sterke thuisloper Tijl Wachtelaer wisten hun wagonnetje nog een tijdje aan te koppelen, maar het verschroeiende tempo dat Lars hier alweer uit zijn benen schudde, bleek finaal ook te hoog gegrepen van deze 3 sympathieke concurrenten. Dat belooft voor in Wespelaar, waar hij voor eigen volk mag schitteren…
Ook bij de cadetten meisjes waren we aan het feest, en daar zorgde onze fraai optredende Jolente Alen voor. Sinds vorig jaar is ze neergestreken op de Betekomse piste, en het was voor trainer Paul
al snel duidelijk dat dit meisje over talenten beschikt die eerder aan het afstandsgebeuren gelinkt zijn. Hier stond ze voor het eerst op het allerhoogste schavotje, en het voelt duidelijk nog wat onwennig aan bij deze zeer aangename jonge dame. Knap Jolente!
Verder in het pak zaten nog Noor Peeters, die lang mee in de kopgroep zat, maar finaal in de lastige 2° ronde wat gas moest terug nemen, en als 5° over de meet kwam, alsook Nina De Roeck en Gitte Verbiest, die met een respectievelijk 18° en 21° eindpositie meer dan tevreden mogen terugblikken op hun fraai optreden. Beiden wisten goed tempo te houden tot aan de finish, en dan mogen ze dus deze pittige opdracht afvinken met een smiley …
Trouwens over ‘smiley’ gesproken, na de koers voor scholieren jongens zag ondergetekende 3 generaties De Ceulaer achter de finishlijn bij mekaar staan, en allen met een overduidelijke brede glimlach, die zelfs absoluut niet verborgen bleef achter het mondmasker van grootvader Staf en pa Roly…. Zij hadden er ook alle reden toe, want kleinzoon/zoon Daan De Ceulaer had samen met zijn boezemvriend Tuur Aerts een uitstekende koers afgewerkt, met wisselende posities, en vooral zonder enige terugval op dit loodzware circuit, en die pas letterlijk ‘op de meet’ werd beslecht in het voordeel van Daan. Hij kreeg finaal de 7° plaats toegewezen, na die laatste jump, voor Tuur, en wat opviel bij deze 2 gasten was de enorm snelle recuperatie, iets wat we ook zagen bij Jolente, in de meisjeswedstrijd, net voordien. Bij geen van deze 3 jonge mensen weten we echt al waar hun waarschijnlijke grenzen liggen, laat staan dat ze het zelf al goed weten. Ook Thomas Devroye, hier 15° scholier, en Sten Van Ouytsel, die als 17° in de uitslag verscheen, zijn nog op zoek naar die persoonlijke grens van hun eigen fysieke mogelijkheden, en juist dat maakt de atletieksport zo boeiend en uitdagend. Onze enige aanwezige scholiere bij de meisjes, Femke Verhoeven (hier 7°), heeft ondertussen al enkele crosscampagnes op haar teller staan, maar zelfs zij blijft zoeken naar haar juiste thuishaven binnen dat ruime atletiekspectrum, en alleen al dat gegeven dwingt respect af.
Voor onze masters, en al zeker de M50, zou die zoektocht al stilaan afgerond mogen zijn, en als we Chris Wouters week na week in zijn categorie zien schitteren, hebben we ook het gevoel dat hij die vraag al jaren achter zich heeft kunnen laten. Zijn boodschap aan die jonge clubgenoten is, vermoed ik, … ‘zonder inzet geen progressie, en zonder progressie geen atletiekvreugde’, en dat is het finale doel … vreugde uit uw hobby halen, als tegengewicht aan de alledaagse rompslomp. Je zag het hem haast hardop denken, daarboven op het hoogste ereschavotje. Naast Chris hadden we nog 2 andere masters in de top-10 en dat waren Filip Smets, die knap 4° werd op dit voor hem ideale parcours (weer zo’n krachtloper, en niet toevallig een steeple-verleden…) en Bart De Nijs, welke na een fraaie race mooi als 6° binnenliep. Wim Wuyts (11°) en Pascal van Ouytsel (13°) kwamen net iets te kort voor die top-10 positie, maar wisten wel Marc Vaes (16°), Michel Ocula (18°) en Paul Vermeylen (20°) achter zich te houden, alsook Dirk Biscop en Ivo Van den Broeck, die als 22° en 28° binnenliepen.
Bij de dames W50 was ook Rita De Vries toch behoorlijk onder de indruk van de zware opdracht die ze voor de voeten geworpen kreeg, maar dat weerhield er haar niet van om hier finaal alweer op positie 2 te eindigen. Een sterke madam, zondermeer …
Nog beter verging het Ruth Van Campen, die bij de master-35 zich netjes nestelde in de kopgroep met juniors en seniors, en zo haar directe masterconcurrenten meteen het mes op de keel zette. Naar het einde toe, moest onze eeuwig jong ogende master vooraan de rol weliswaar lossen, maar toen liep ze in een quasi zeker ‘winnende’ positie, en die stond ze ook niet meer af. Diziana Vangoidsenhoven was gans de koers op achtervolgen aangewezen, want ze viel pardoes in de startzone. Toch klom ze nog op naar positie 7, en hield daarmee Wendy Vermaelen (8°) en Katie De Clerq (9°) achter zich. Bij de heren was Jeroen Rijnders onze beste man in koers, met een mooie 7° plaats. De kracht die hij uitstraalde bij de start van de klim, net voorbij de finishlijn, was oprecht mooi om zien. Ook Bernard Timmers (fraai 14°), Nico De Roeck (18°, leek niet kapot aan de finish, dus fysiek oké …) en Johan Vermaelen (19°) wisten ons te bekoren.
Tot slot nog de seniors, waar we bij de vrouwen konden rekenen op Lise Van Casteren, die als 5° finishte, en Daniële Van Os op positie 9. Toen de mannen van start gingen was het zonnetje al lang niet meer van de partij, en begon het zelfs al stilaan duister te worden, zeker toen er na 3 ronden, plots een abrupte, kortstondige regenbui en windvlaag de kop opstak, alsof het parcours nog niet zwaar genoeg was. Vooraan zat een kopgroep van eerst 8, nadien 5 atleten, met daarbij onze Timothy Convents in een bijzonder actieve rol.
Hij moest er immers opboksen tegen het Hulshoutse duo Thomas Derboven en Sam Valgaeren, die om beurt er probeerden van onder te muizen, iets waar onze man vooraan dan telkens alert moest op reageren. Maar na 7 grote ronden had hij al diep in zijn reserves moeten tasten en brak uiteindelijk de veer. Een fraaie 3° podiumplaats dus, en dat na een strijd die door het toen al kleiner geworden groepje ROBA-volgers bijzonder werd gesmaakt. Knap Timothy!
Verder in het pak zaten nog Daan Coremans (zie foto), Lode Wuyts en Joeri Perdieus, en ook zij wisten ons te bekoren. Alsof de duivel er mee gemoeid was kwam Daan alweer snel alleen te zitten (voor de zoveelste keer …), maar hij wist zijn tempo wel mooi op peil te houden. In de laatste 2 ronden stak hij zelfs nog een tandje bij, en schoof op die manier finaal naar de 11° plaats. Lode liep als 19° binnen, terwijl Joeri plaats 24 achter zijn naam kreeg.
Finaal verschenen er dus 67 Roba’s in de einduitslag, en daarmee haalden we lang niet de score die we er in 2019 lieten optekenen. Het regenweer van tijdens de ochtenduren deed misschien nog ouders twijfelen, en ook heel wat volwassenen ‘passen’ nog voor een gebeuren waar heel wat mensen op af komen, ook al is het buiten. Zeker atleten die gezinsleden in huis hebben met een medisch beladen dossier, nemen het zekere voor het onzekere, en dat is natuurlijk volstrekt begrijpelijk.
Laat ons hopen dat de dagelijkse cijfers in het nieuwsbericht stilaan hun plafond bereikt hebben, en de overheid niet moet overgaan tot nog meer drastische maatregelen. De clubvrienden van onze HERA-kern kijken er immers echt naar uit om IEDEREEN op 5 december te begroeten, op de ruime Haachtse evenementenweide (‘voldoende afstand houden’ moet daar zeker lukken …! ) van Wespelaar. Beste atleten, jong en oud, en beste trainers … laat ons daar echt uitpakken voor eigen volk, met AL onze atleten, trotsvol drager van de auberginekleuren! Tot dan!
rudy
volledige uitslag
