Verslag PK Veldlopen Gooik

12/1/2020 - Veldloop te Gooik

Provinciaal kampioenschap Vlaams-Brabant

Toen ondergetekende pakweg om 11u in Gooik de openbare weg verliet en afdaalde richting de voetbalkantine, bekroop hem een soort ‘herkenningsgevoel’, een ware veldloopflashback richting halverwege de jaren 70 van de vorige eeuw. Diep vanuit de krochten van z’n langetermijngeheugen zag hij abrupt beelden opborrelen van spikesopslorpende crossstroken uit Waregem, drassige weide-passages in de Tildonkse veldloop, ja zelfs de zompige startzone naast de kasteeldreef in Booischot passeerde in een flits de revue. Hij zat in gedachte ook weer even op één van de toen nog onvermijdelijke oefencrossen, ergens aan en rond een voetbalterrein met een aftandse kantine, waar iedereen zich nog kon opwarmen aan de centrale stoof, en het asbestplaten dak nog absoluut niet voor de huidige onrust zorgde.
Aan de finishzone botste hij echter plots op een prachtig groot elektronisch infoscherm, en dat bracht hem meteen naar de realiteit, zijnde … het provinciaal veldloopkampioenschap 2020 in het glooiende Pajottenland van de gemeente Gooik, waar onze ACP-vrienden met hun gekende hartelijkheid ons stonden op te wachten.
Voor de mensen komende vanuit Diest was dit natuurlijk een pittige verplaatsing (een kleine 87 km, 1u11’ durend ritje), maar ook vanuit Betekom of Wespelaar is dit een trip die sommige atleten aan het twijfelen bracht. Het mager gevuld hoofdprogramma van amper …14 seniors dames en 16 seniors heren illustreert dat die twijfel niet alleen vanuit Roba-hoek kwam. En wij konden met onze Yellow Armada-vrienden gelukkig nog een extra wapen uit de hoed toveren, want zij hadden amper 36km op hun teller staan toen ze en-block op het licht golvende weideterrein arriveerden.

Benjamins – Pupillen - Miniemen

Bij de Benjamins meisjes moesten we ons enkel concentreren op de eerstejaars, want bij de één jaar oudere meiden was het tevergeefs zoeken naar een auberginetruitje. Gelukkig gaven die jonge dames wel meteen waar voor hun geld, met Lena Rinckhout, Laura Comyn, Amélie Saerens en Feline Neefs als 10°, 11°, 12° en 13° op een zakdoek bij mekaar, voor ondermeer Nine Heylen (17° mooie finish!) en Julie Comyn die knap strijdend 24° werd. Meteen nadien zagen we al enkele Roba-volgers naar het erepodium lopen, want daar stond eerstejaars benjamin Mauro Smeyers op positie twee te pronken. Dit knaapje uit onze DAK-kern zat gans de koers in de voorste gelederen, en etaleerde zijn mooie stijl (ondanks het zware weideterrein), vooral in die laatste strook omheen het voetbalveld. Voilà, de kop was er meteen af. Terwijl Mauro zijn zilveren medaille in ontvangst mocht nemen, liep z’n één jaar oudere DAK-clubvriend Wout Didden als 4° over de meet, met achter zich nog Kobe Seldeslachts (20°), Ferre Weckx (24°) en Arne Happaerts, die 33° werd.

Heelwat van onze Roba-ouders bleven na de Benjaminkoersen toch in de buurt van het erepodium rondslenteren, en dat is natuurlijk niet zonder reden. Al twee maanden lang zorgen onze pupillen voor zoveel ‘bravoure’, dat je er met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid Roba’s op het schavotje mag verwachten, en dat was hier niet anders. Joke Tytgat maakte er meteen een harde koers van, met als doel de sterke Grimbergse Maelys Ooms achter zich te houden, hetgeen nog lukte ook. Soms loopt ze afwachtend, soms neemt ze direct het initiatief, maar het eindresultaat is steeds hetzelfde. Nog geen 10 jaar oud, en toch al zo’n wedstrijdinzicht …Knap meid!
Trouwens wat dat wedstrijdinzicht betreft mogen we ook meteen onze Fien Peeters erbij betrekken, want ook dit pareltje weet zeer goed waar zich te positioneren in een koers. Na een snelle start zat ze meteen mee voorin, maar liet het werk snel over aan het duo vooraan. Lange tijd liep ze in 4° stelling, maar ze weet beter dan wie ook dat ze met haar finale eindspurt niemand hoeft te vrezen, en ook hier bleek die quasi zekerheid weer te kloppen. Knap brons dus, voor Fien, en meteen het zoveelste podium met Joke naast zich. Lotte Coosemans mag met haar 9° plaats ook terugblikken op een schitterend optreden, voor ondermeer Nore Heylen (fraai 24°) en Elly Rinckhout (puik 26°).
Bij de tweedejaars was het uitkijken naar Kato Vanstechelman, om te zien of ze een verlengstuk kon breien aan haar fameus optreden in Hulshout. Uit haar eerste wedstrijdhelft mogen we opmaken dat ze zelf nog twijfelt aan de actuele conditie, want de voorzichtigheid (rustige start, op reserve in de eerste toer, …) waarmee ze omsprong was redelijk groot. Maar toen reeds zagen we dat haar kloof met de kopgroep niet groter werd, en ze dus eigenlijk … even snel liep, weliswaar in een 3° groepje. In de laatste ronde drukte ze alweer het gaspedaal in, en dat bracht haar nog tot een zeer fraaie 5° positie. Met Elona Buchet (schitterend 7°) en Babette Swannet (uitstekend 8°) had ze nog twee vriendinnen in haar zog, wat nogmaals aangeeft dat we in die leeftijdscategorie momenteel in fameuze luxe leven. Elenore Ham rondde er onze succesrijke inbreng af met een puike 37° eindplaats. Bij de tweedejaars pupillen jongens kreeg Rune Happaerts in z’n eentje onze volle aandacht, en dat gegeven bracht hem op een mooie 29° stek. Op zulk zwaar circuit het beste van zichzelf geven verdient al alle lof en respect, en dat kregen Jonas Boon (vocht zich naar een 44° plaats), Mathieu Maes (mooi 23°) en Emiel Aelterman (fraai 14°) dan ook in hun koers bij de eerstejaars pupillen. Geheel vooraan zaten onze Beta-knaap Milo Caers en z’n Yellow Armada-vriend Jarne De Wilde te knokken voor de 2 resterende podiumplaatsen, achter de beresterke OEH-knaap Lenny Barra. Jarne beschikte finaal over de beste papieren (schitterend 2°!), en in een spannende nek-aan-nekspurt met een ACKO-atleet wist Milo het laken naar zich toe te trekken voor de bronzen plak.

Onze supporters kenden geen rustpunt, want bij de miniemen meisjes verschenen er 15 dames aan de startlijn, netjes verdeeld over de eerste- (8) en tweedejaars (7). Vier van die eerstejaars wisten zich zelfs binnen de top-10 te hijsen, zijnde onze lichtlopende Lotte Huenaerts (mooi 9°), stijlrijke Noor Peeters (knap 8°), karaktervolle Laure De Praetere (fraai 6°) en de altijd sympathieke Anneline Smets, die als 3° over de meet kwam, maar finaal naar plaats 2 opschoof. De winnares was immers geen lid van een atletiekclub, en dat is een gegeven wat op een kampioenschap als dit, wel … relevant is natuurlijk. Ook Nore Van Loo (15°), Fran Demarsin (18°), Frédérique De Baets (25°) en Ella Baeten (35°) verdienen alle lof, want ook zij kregen hier dat 1580m lange weidecircuit voor de voeten geschoven, en werkten het zonder verpinken af. Hetzelfde geldt voor onze tweedejaars Janne Swannet (33°), Gitte Verbist (29°), Fien Van Hecke (20°) en Julie Busselen (19°), die hier alleen Lana De Waele (mooi 14°) Xantippe Servotte (11°) en Noa Joos (10°) voor zich moesten dulden.
Bij de miniemen jongens vielen we met Thias Van Rompaey (knap 4° bij de eerstejaars) en Lars Peeters (fraai 4° bij de tweedejaars) tweemaal … net naast het podium. Lars, die hier ondermeer met Mathias De Weyer (36°) van start ging, kon met al die glibberigheid en zuigende modderpartijen z’n ultieme wapen (… fraaie stijl) onvoldoende laten renderen, en werd daardoor finaal in de spurt naar die minst prettige 4° stek verwezen. Neen, op zulk terrein zijn het eerder de kleinere, maar wel sterk ogende lopers die zulk zwaar terrein als bondgenoot kunnen hanteren, waarbij vooral de mate van ‘flexibiliteit’ en ‘dynamische stapfrequentie’ (kleine pasjes waar nodig, en grote loopamplitude waar het kan en moet) bepalend zijn richting succes. Connor De Troyer voldoet perfect aan deze definitie, en het zag er lange tijd naar uit dat hij bovenstaande theorie sportief zou onderlijnen. Alleen is naast juist terreininzicht ook … juiste dosering een bepalende parameter, en die veronderstelt natuurlijk een exacte voorkennis van de totale wedstrijdafstand. Hier bleken vele miniemen jongens en hun begeleiders net op dit gegeven de bal mis te slaan. Geen verwijt, aan niemand, want voor zover wij weten was dit de eerste cross waar dat nieuwe bondsreglement (= ‘miniemen jongens mogen een langere afstand lopen dan de meisjes’) werd doorgevoerd, vandaar de verwarring. Connor dook dus al spurtend richting het brugje over de gracht, maar werd tot z’n verbazing abrupt naar links gestuurd, voor nog een extra rondje … De veer was meteen gebroken, en finaal kwam de eveneens sterk lopende Thias nog over hem heen. Ook Thias is zo’n krachtloper, die hier als 4° dus mooi goed uit de verf kwam. Connor bewijst met de 6° eindpositie wat hij in z’n mars heeft, en moet zich dus niet te veel aantrekken van deze gemiste kans, te midden van het Londerzeelse geweld (top-3 in de felle groene trui!). Sid Jacobs, die knap 10° werd in diezelfde koers voor de eerstejaars, zat achteraf zonder muizenissen in het hoofd na te genieten van zijn fraai optreden hier.

Cadetten & scholieren

Bij de meisjes was het vooral uitkijken naar wat onze dames van de Berlare-kern ten beste zouden brengen, en gezien hun resultaten van de voorbije weken, waren de verwachtingen hooggespannen.
Zij kregen er de buitenste lus van de grote ronde extra bij op hun bord, en dat zagen we achteraf meteen toen we, discreet weliswaar, hun totaal besmeurde benen mochten bewonderen.

Ulrike Vandoolaeghe lag daar niet van wakker, en zij stond na afloop te glunderen met haar 3° plaats. Dit mooi ‘krachtig lopend’ meisje heeft er wel moeten voor vechten want de posities 2, 3 en 4 wisselden voortdurend van eigenaar. Luid aangemoedigd door al de aanwezige Roba-volgers weigerde ze te capituleren voor de tempostoten van de Leuvense en Dilbeekse concurrenten, en finaal was zij zelf aan zet, met een mooi wedstrijdeinde, dat haar op plaats 3 bracht. Van haar eigen jaar werd ze 2°, wat dus zilver opleverde. Ook Jarell De Waele (schitterend 10°) kon terecht rekenen op de vele aanmoedigingen (met in de eerste plaats de enthousiaste mama Ann!), wat haar finaal stuurde naar de verhoopte top-10 positie.
Ook bij de scholieren hadden we een duo aan de startlijn staan, zijnde de Beta-girl Dina Calders en ons YA-meisje Silke Uyttendaele. Zij kregen er al 3500m labeur voor de voeten geworpen, en wisten dit met brio af te ronden. Dina kwam na een puike koers finaal als 13° over de meet, als 8° eerstejaars.
Silke wist haar frêle lichaam netjes doorheen de modderzones te loodsen, om in de betere stroken (rond startzone, grote weidezone, …) weer een tandje bij te steken. Op het bochtenrijk circuit viel winst te boeken bij het perfect ‘afsnijden’ van die obstakels, en haar trainer Cedric wist beter dan wie ook wat haar te doen stond. Na welgeteld 15’35” liep ze als 6° over de meet, met slechts één eerstejaars voor haar. Net als bij Ulrike zagen we dus niet alleen een zilveren plak rond de nek hangen, maar ook alweer een … zalige glimlach! Schitterend dames!   

Bij de jongens was het uitkijken naar het optreden van onze sterke eerstejaars cadet Kamiel Van Rompaey, alsook naar het groepsgebeuren van ons beresterke scholierenteam. Dit laatste was enigszins onthoofd door het niet fit zijn van gasten als een Gust Waegeman en Mathias Eeckhout, wat meteen de druk nog verhoogde voor onze andere witte merels bij de scholieren.
Kamiel startte perfect, en nestelde zich in de langgerekte kopgroep, waar vooral tweedejaars mekaar zaten te bestoken. In de tweede wedstrijdhelft werd het pak nog verder uit mekaar getrokken, mede door het beukwerk vooraan van ACKO-atleet Kobe Wachtelaer, maar onze Roba-man liet zich niet gek maken, en had enkel oog voor de andere eerstejaars vooraan, de VAC’er Daan Lievens. Kamiel (8° in totaal) bleef z’n tempo mooi op niveau houden, en wist daardoor de 2° plaats op zijn naam te schrijven, wat zondermeer schitterend is. Zijn vriend Seppe Huenaerts, die vorige week nog de gevolgen van een buikgriep ervaarde tijdens een indoorwedstrijd, liep hier één van zijn sterkste wedstrijden. Fysiek moet hij voortdurend opboksen tegen veel sterkere concurrenten, met momenteel nog een grotere motor en longinhoud, maar hier zette hij die allemaal even netjes op hun plaats. Halverwege koers hing er wel 10 man in zijn zog, maar één voor één moesten die de rol lossen. Schitterend om zien, wat hij hier uit de frêle lichaam wist te halen, hetgeen trouwens werd beloond met een 4° plaats bij de eerstejaars cadetten. Sten Van Ouytsel (21°) en Toon Demarsin (26°) waren enkele van z’n slachtoffers.

Zes van onze scholieren haalden hun neus niet op voor deze loodzware opdracht, want ze kregen er 4367m voor hun kiezen geschoven, met daarbij nog de lus uitbreiding in de grote ronde. Midden in die weide was het ‘overleven’ geblazen, want van echt veldlopen was daar nauwelijks sprake. Zonder namen te noemen zagen we daar eigen atleten als … kreupele wezels rondscharrelen zoals we die kennen van op de schilderijen van Breughel de Oude. Maar echte klasbakken komen overal bovendrijven, en dat was hier niet anders. Liam Dreesen nam meteen de koers resoluut in handen, met in zijn spoor de onvermijdelijke topfavoriet VAC’er Casper Lievens. Met hun tweetjes muisden ze er al vrij snel vandoor, met in de volgende groep ons duo Elias De Wilde en Vince Van Winckel. Voor Elias, die een tijd inactief was geweest kwam deze titelstrijd nog veel te vroeg, en hij zou finaal als 9° binnenlopen, wat nog meer dan behoorlijk is, gezien z’n zeer beperkte voorbereiding qua trainingsinhoud. Hij kon dan ook best leven met deze uitslag. Helemaal content was Vince, die na een eerder voorzichtig wedstrijdbegin (positie 6 à 7) systematisch opschoof naar de voorste gelederen, en stilaan terug zicht kreeg op het ontsnapte duo. Vooraan rekende Casper met één droge versnelling af met onze beresterke Liam, die verstandig als hij is, hier de wet van de sterkste rustig onderging, en nu z’n zinnen zette op het veiligstellen van die zilveren positie. Tijdens de laatste ronde werd de kloof tussen onze 2 toppers alsmaar kleiner, en vooral Vince vond blijkbaar nog z’n tweede adem, wat hem natuurlijk extra vleugels gaf. Helemaal finaal, aan de achterzijde van het voetbalterrein wist hij de kloof quasi te dichten, maar in de nek-aan-nek-spurt die erop volgde trok Liam toch aan het langste eind.
Toen Emiel Tirry (met mooie inzet tot de 18° stek opgeklommen), Wies Raets (22°) en Chiel Verbist (25°) binnen liepen na een koers ‘vol inzet’, stonden hun 2 vrienden naast mekaar te pronken op het erepodium.  

Juniors – Seniors

Zoals reeds gemeld, bij de leeftijdscategorie waar het er echt toe doet, zeg maar de juniors dames (amper 4 meisjes, geen enkele met een auberginetruitje …) en seniors dames (14 vrouwen…) was het qua belangstelling maar een mager beestje. De echte nationale top haalt z’n neus op voor zo’n titelstrijd … zonder prijzen, vandaar dat je zich mag afvragen naar de ‘zin’ hiervan. De aanwezige atleten valt niets te verwijten, zo ook niet ons duo Jolien Vandemoortele en Elien Osselaer. Jolien was zeer voorzichtig gestart, en kwam pas na 1/3 wedstrijd in de voorste gelederen postvatten, maar toen was de latere winnares, Nele Tordeur, er al lang vanonder gemuisd. Naarmate de koers vorderde werd het duidelijk dat die 2° stek de hare was, ook al bleek dit parcours niet meteen het ideale circuit voor haar. Als je het hoogst haalbare uit een wedstrijd kan halen moet je tevreden zijn, en Jolien zag dat ook haar trainer Dirk zich perfect kon verzoenen met die mooie 2° plaats. Elien leek minder last te hebben van de loodzware ondergrond, zij was echt een van de weinigen die nog met een zekere sierlijkheid en presence doorheen die modderlus passeerde, zeker in vergelijking met menig andere dame, die zich ter nauwer nood wisten recht te houden. Haar eindplaats als 6° senior was dan ook niet alleen meer dan verdiend, maar ook de knipoog van coach Danny was veelbetekenend. Dirk en Danny … 2 trainers die zonder enige twijfel verstand hebben van zaken, en heel goed weten met wat ze bezig zijn, maar dat op een oh zo verschillende wijze overbrengen op hun atleten. Dirk is de rust zelve, en verhoogt nauwelijks z’n stem bij het passeren van één van zijn atleten, terwijl Danny echt niet onopgemerkt blijft op een crosscircuit, met een roepstem die klinkt als een bel, en 4 ledematen die voortdurend in beweging zijn als één van z’n poulains de bocht niet juist aansnijdt of een kloof laat die te vermijden was. Schitterend om zien, zo’n enthousiasme.
Bij de juniors en seniors heren konden deze twee door en door ervaren trainers hun hart alweer ophalen, ieder op hun manier, want ook hier hadden ze enkele van hun betere lopers weten klaar te stomen voor de titelstrijd. Zeker de juniors koers was er eentje om … in te lijsten voor onze supporters met … 5 Roba’s bij de eerste zes! De beresterke DCLA-atleet Wout Debroyer schrok zich een hoedje wanneer hij na 500m geheel omringd was door figuren in allemaal dezelfde auberginekleuren, en de kleinste onder hen ook nog eens het lef toonde om zich geheel vooraan te posten, en vervolgens zonder verpinken de hele bende op sleeptouw nam. Yorick Van De kerkhove ervaart momenteel dat de conditie op het verhoopte niveau zit, en schuwt dan ook geen verantwoordelijkheid, zoveel is duidelijk. Eén na één moesten onze andere jongens de rol lossen, eerst Lode Wuyts, die finaal mooi 6° werd, nadien de latere nummer 5, Han Raets, die zich iets minder in z’n sas voelde hier op dit parcours, en ook Yvan-Kevin Shumbusho (finaal 4°!) moest een kloof toestaan, al hield hij hier veel beter stand dan één week voordien in Hulshout. Zelfs onze absolute topper van de eerste seizoengedeelte (denken we maar even terug aan zijn optreden bij de manenblussers!) Lenn Teugels moest zijn Betekomse clubmakker laten gaan, iets voorbij half koers, en zou puur op klasse toch nog mooi 3° worden. Laat ons hopen dat hij snel weet waarom de fysieke paraatheid iets minder is, want aan z’n talent hoeft niemand te twijfelen, zeker hijzelf niet. De Leuvenaar Wout Debroyer kreeg dus stilaan letterlijk meer en meer ademruimte in het spoor van Yorick, en zag op een halve ronde van het einde het moment gekomen om er zelf van onder te muizen. Aan de finish bedroeg het verschil slechts 6 seconden, een prestatie die niet alleen Yorick, maar gelukkig ook de aanwezige Roba-supporters naar waarde wisten te schatten. Een oprechte ‘dank u wel’ aan deze 5 toppers, die onze Roba-volgers toch weer even naar hogere sferen brachten.
Op dat moment was dat geen overdreven luxe, want in de voorafgaande koers, die van de seniors heren, was het animo ver te zoeken, en lag de spankracht van de wedstrijd echt onder het vriespunt. Met … 16 mensen van start gaan, waaronder 3 van de onze, is al een eerste signaal van sportieve bloedarmoede, maar als de winnaar 45” voorsprong heeft op nummer twee, en die op zijn beurt ook een kloof van net geen minuut voorsprong heeft uitgebouwd op nummer drie, ja dan kan je moeilijk spreken van ‘promotie’ van onze geliefde sport. En nogmaals, die 16 atleten valt absoluut niets te verwijten, wel integendeel. Onze YA-man Tommy Kinders ging er vinnig van start, en nestelde zich aanvankelijk in de kopgroep, maar die positie kon hij niet vasthouden, en stilaan maar zeker moest hij naar één versnelling lager overschakelen. Tommy liep finaal als 7° binnen, op ruime afstand van Michiel Nijs, die iets bezadigder van start ging, wat hier op dit loodzware circuit geen onverstandige optie bleek te zijn. Michiel kwam vooral in het tweede wedstrijdgedeelte erg sterk voor de dag, in wat achteraf wel echt een van z’n beste koersen van de huidige crossseizoen bleek te zijn. Onze 3° man in koers, Pieter Verschoren, was net als Michiel erg voorzichtig gestart, want hij had al snel door dat deze ondergrond niet meteen een bondgenoot vormde voor hem. Net als Tommy hanteert hij bij het lopen immers een zeer ruime paslengte, wat vooral op de weg of de tartanpiste een Godsgeschenk is, maar niet in die twee ‘binnen-lussen’ hier, op de grote zompige weide. Op het moment dat Pieter vanuit de achtergrond op positie 3 was gearriveerd, waren de nummers 1 en 2 al gaan vliegen, en was het snel duidelijk alleen nog een kwestie van die ‘bronzen plak’ te verdedigen. Nogmaals … totaal geen verwijt aan onze 3 jongens, maar de laatste 20 minuten van die half uur durende koers zorgden er niet meteen voor dat de jeugd en hun ouders wat langer op post bleven …
Trouwens later op de namiddag, toen er werkelijk nog nauwelijks toeschouwers present waren, kregen we nog de korte cross van de vrouwen en mannen voorgeschoteld, met bij de vrouwen onze sympathieke Josephine Rondelée, die aardig van zich afbeet, en beslag legde op de 4° plaats, en bij de heren ons trio Joris Van De Velde (werd fraai 9°, op 20 deelnemers), Daan Coremans en Sander Verminck. Daan liep hier zondermeer zijn sterkste koers van het huidige seizoen, en zat lang in het kielzog van clubgenoot Sander, die vooraan samen met de VAC’er Kevin Kavi Kokou er fameus de pees op legde. Ditmaal moest Daan geen kopwerk doen, zoals zo vaak, maar eerder wringen en draaien om blijvend zicht te hebben op een positie in de buurt van het erepodium. Aan vechtlust en inzet geen gebrek, en net daarom was z’n ontgoocheling zo groot toen hij strandde op amper … 3 seconden van het brons. Ook Sander warmde ons supporterhart terug op met zijn schitterend optreden, want hij ging het knappe duel met de VAC’er niet uit de weg, ook al bleek die finaal over net wat snellere benen te beschikken. De weinige supporters die toen nog op post waren, wisten z’n strijdlust wel te smaken!  … bedankt, beste Sander !

Masters

Tot slot nog onze masters, die het stuk voor stuk (net als ondergetekende) over een cross uit de oude doos hadden, met ook bij hun flashback beelden van midden de jaren zeventig en tachtig. Het leek wel een smidse daar onder onze tent, waar quasi iedereen als een gek nog snel wat langere pinnen zat te steken, ook al bracht dat weinig zoden aan de dijk. Zeker daar midden in de buitenste weide, schuins naast de voetbalkantine (… een oer-Vlaamse constructie waar zelfs de regisseurs van FC De kampioenen hun neus zouden voor ophalen …) was het alle hens aan dek om überhaupt de spikes niet kwijt te spelen in de zompige stroken. Nogmaals … van ‘lopen’ was daar nauwelijks sprake.

Sorry, maar als zelfs een ‘stijlloper’ als onze Patrick Van Daele er als een soort losgeslagen marionettenpop z’n weg zocht doorheen die kwelwater-zone (klaar voor … natuurpunt) hebben we toch wel alles gezegd zeker… In de hoger gelegen weidezone kon hij z’n mooie, soepele tred weer terug etaleren, en de 37 andere M+50 masters wisten meteen hoe laat het was. Na 18’41” was Patrick van z’n lijden verlost, en de man die hem nog het dichts op de hielen zat was onze kersverse 50plusser Danny van Bael, die doodmoe, maar zielsgelukkig de finishlijn passeerde. Net als Joost Grymonpon (snelle aanvang, mooi standgehouden op plaats 5!!) en de sterk lopende Bart De Nijs (als 9° ook nog bij de top-10) mag Danny terugblikken op een uitstekende titelrace, die hem dus eremetaal opleverde.
Verder in het pak kwamen we Peter De Vocht (17°), Bart Demolder (19°) en de taaie Hubert Grandjean (24°) tegen, en ook voor hen doen we terecht, respectvol onze spreekwoordelijke pet af! Hubert zat in gezelschap van Dirk Biscop (25°, 3 sec na zijn clubmakker) en Hendrik Vandewaetere, die als 26° binnenliep. Ditmaal werden ze niet samen met de scholieren van start geschoten, en dat scheelt natuurlijk een flinke slok op een borrel qua ‘opgejaagdheid’ in de aanvangsronde. Redgy Tytgat (29°), Ivo Van Den Broeck (31°), Michel Ocula (33°) en Koen Verdoodt (37°) waren hier niet rouwig om, en ook Eric Dreesen (38°) hoefde zich nu niet druk te maken over de wedstrijdontwikkeling van zoonlief, waardoor het een veel ontspannener persoonlijk optreden werd.  
Bij de M+50 Dames was alleen onze Greet Alen present, maar via haar knappe 3° eindplaats zorgde ze er wel voor dat niemand haar fraai optreden zal vergeten. Datzelfde kunnen we ook stellen over de uitstekende verrichting van Ruth Van Campen, die bij de jonge masters 3° werd, en daarmee ondermeer Diziana Van Goidsenhoven (7°) en Vera Meuris (8°) het nakijken gaf. Je zag onze trainster Vera haast hardop denken … ‘waar ben ik in Godsnaam mee bezig…’.  Katie Declerck (12°) en Veerle Smets (13°) sloegen ook een zucht van opluchting toen ze de eindmeet passeerden.

Bij de heren geboren in 1970 of vroeger was Bernard Timmers (7°) goed op weg om als beste Roba uit de strijd te komen, maar een stel slapende officiëlen (althans zo omschreef trainster Julia ze!) stuurden hem finaal de verkeerde kant op, waardoor Chris Wouters (6°, ongewild natuurlijk) met die eer ging lopen, Even later gebeurde het voor een 2° keer, en ditmaal was Kristof Speltinckx (9°) de pineut. Jeroen Rijnders (13°) en Filip Smets (15°) konden er evenwel niet van profiteren, Wouter Verbist had als 18° master 29’48” nodig voor die pittige 6360m, en gaf daarmee ondermeer Nico De Roeck (20°) het nakijken. Na het beëindigen van zijn wedstrijd zocht Nico even de snelstromende beek op, die midden het parcours doorkruiste, om er z’n totaal besmeurde benen een eerste wasbeurt te geven. Ook Wim Wuyts (26°), Pascal Van Ouytsel (27°) en Guy Van Den Heuvel (31°) zagen er lief uit toen ze de finishlijn passeerden. De kans dat deze provinciale titelstrijd voor nog een tijdje in het geheugen van onze sporters is opgeslagen, lijkt ons een aannemelijke eindconclusie….  

Nico in Gooik

De volledige ROBA-uitslag

rudy